Pobyt w Wiśniczu to efekt przyjaźni Matejki z rodziną Serafińskich. Malarz spędzał tutaj swój wolny czas czerpiąc inspiracje i odpoczywając w gronie bliskich mu osób. Artysta bardzo upodobał sobie to miejsce, dlatego po jego śmierci zaprzyjaźniona z nim rodzina zadbała o jego dorobek artystyczny i dokonała wszelkich starań, by właśnie w ich posesji utworzono muzeum jego pamięci. Pragnęli, bo odwiedzający to miejsce mogli poczuć dawną obecność malarza, by było to miejsce wyjątkowe. Dzięki temu od 1981 r.  „Koryzontówkę”, ulokowaną bardzo blisko wiśnickiego Zamku, odwiedza tysiące turystów i miłośników sztuki. Jednak nie wszyscy z nich są w stanie podziwiać jego spuściznę.

Przyjrzenie się z bliska przedmiotom, które używał i pamiątkom, które po sobie zostawił nie jest możliwe dla tych turystów, którzy poruszają się na wózku inwalidzkim. Czekają na nich liczne bariery architektoniczne, niektóre trudne do pokonania. Już przy wejściu zastaną schody, wąskie drzwi i wysoki próg. Mimo, że muzeum to zaledwie trzy pomieszczenia znajdujące się na jednym poziomie, to poruszanie się między nimi to wyzwanie. Każdy z niewielkich pokoi umeblowany jest na wzór tych, w których przebywał malarz. Znajduje się tam więc piękny, drewniany stół, łóżka, obrazy, mała biblioteczka. Przemieszczanie się między tymi eksponatami dla osoby na wózku inwalidzkim jest wręcz niemożliwe. Wynika to również z charakteru budynku, w którym się znajduje muzeum- „Koryzontówka” to zabytkowy dworek. Być może z tego faktu wynika również brak dostosowanej do potrzeb ON toalety. Wielka szkoda, że pamiątki po tak zasłużonym dla polskiej sztuki artyście są niedostępne dla osób niepełnosprawnych.